De glinstering, het fonkelen
Is zichtbaar,
soms,
ineens,
even,
Om het gedempte grijs van een diepte te voorzien,
Van een zin.
Om het gedempte grijs van een diepte te voorzien,
Van een zin,
De glinstering, het fonkelen,
Soms,
ineens,
even,
Zin, zicht,
glinstering.
Ben. Ik. Nu. Depressief……?
Ik wil slapen, maar doe het niet.
Ik wil gamen, maar doe het niet.
Ik wil chocolade eten, maar ik doe het niet.
Ik wil mij aan vrouwelijk schoon vergapen, maar doe het niet.
Ik zit hier te vasten en te voelen.
Nu mijn ziekte door medicijnen is bedwongen
Lijkt het strijdtoneel verplaatst te zijn van buik naar psyche,
Een spring het bewustzijn in.
Het is goed te voelen dat ik ziek ben,
Niet om het –weer- te onderdrukken,
Maar om eindelijk eens iets moedigs te doen
Om eindelijk eens iets moedigs te doen in mijn leven,
Een grijs-geworden leven,
Dat heel wat lijkt als ik maar genoeg
Bedwelmd ben, chemisch opgepept,
Als ik maar genoeg, verdwijn, uit mijn levensgrijsheid.
Waarom is het grijs? Ah! Een moedige vraag
Een vraag die de onderdrukking ontspant
Die de putdeksel op een kier zet,
Ruik maar eens, waarom is het grijs?
Wat leeft daar voor zielerot?
Wat leven er voor angsten in mij?
De onderdrukking maakt het grijs,
De niet-gevoelde gevoelens, maken het grijs.
Natuurlijk ben je bang, natuurlijk wil je niet,
Niet zwak zijn. En niemand heeft je ooit geleerd
Dat juist het voelen, juist het voelen,
Een teken is van moed en kracht, een onderwerping
Aan het stromende van levenskrachten,
Aan de sappen die langs wangen stromen
Zoals bij een hap in een verse mango,
Die levenskrachten; het vitale en sensuele,
Het erotische, agressieve, beangstigende,
Het opschuddende.
Zonder dit alles wordt het grijs, bleek, ziek.
De glinstering, het fonkelen van gouden sappen,
Is zichtbaar,
soms,
ineens,
even.
Om het gedempte grijs van een diepte te voorzien,
Van een zin.
27 juli 2023
eigen project, Poetry